voetbalmicrobe: erfelijk ?

Ik ga het nu hebben over een fenomeen waar ik zeer weinig vanaf weet omdat ik mij er ook nooit in verdiept heb. Ik hoor u nu al ( terecht ) denken dat ik dan beter erover zwijg. Het fenomeen is echter zo nadrukkelijk in onze maatschappij verweven dat het quasi onmogelijk is om het te negeren. Ik heb het over Koning Voetbal !
Zelfs als kind heeft het mij nooit aangesproken, en in tegenstelling tot haast al mijn vriendjes heb ik mij er dus vroeger ook nooit aan gewaagd. 25 jaar geleden dacht mijn zoon er blijkbaar anders over. Als vader ben je dan ook als niet-kenner toch geneigd om je kind aan te moedigen, zodat ik samen met de grootvader van de jonge belofte , haast wekelijks paraat was op de miniemen ( of pré-miniemen ) weide. Een nieuwe Maradonna zat er wel niet aan te komen en mijn aanmoedigingen waren wellicht niet overtuigend genoeg. Na enkele jaren werd ik vrijgesteld van supporterschap en was het voetbalcarrière van zoonlief voorbij . ( oef ! )
Maar alles kan beter !
Een kwarteeuw later is voetbal nog populairder dan ooit, en gisteren heb ik mijn status van supporter terug gekregen. Als grootvader nu, voor mijn oudste boy.
Ik vermoed voor langere tijd ditmaal want de eerder lauwe gedrevenheid van opa wordt deze keer ver overschaduwd door de fundamentalistische inzet van de papa.
Bovendien komt mijn jongste boy over twee jaar de pro-voetbal lobby in onze familie wellicht aanvullen.
Ik bereid mij dus best voor op een langdurig engagement, maar ik geef toe de gelukzalige blik van mijn boy in voetbaltenue is onbetaalbaar !
Wordt vervolgd....