Melancholie

Wim Sonneveld zong destijds reeds op onnavolgbare wijze hoe men in " het dorp " was gaan wonen in " betonnen dozen, met heel veel glas , dan kon je zien hoe dat het bankstel stond bij Mien en haar dressoir met plastic rozen ".
Een visionaire en profetische omschrijving, want thans is het in ons Vlaanderland ook realiteit geworden. Op het platteland bestaat thans 47% van de nieuwbouw uit appartementen.
Ieder boerengat heeft nu ook zijn flat ! Enige jaren terug was een appartement nog een typische stedelijke aangelegenheid en werd er op "den buiten" een beetje smalend over gesproken: Toch niet op een appartementje zonder tuin zeker !
Niets is blijvend, ook niet de prijs van de bouwgronden, en dus ook niet de eerder meewarige attitude tegenover de " flatbewoners " . Geef mij maar een moderne flat, geen slaaf van de tuin en daarbij, een terrasje is al wat een mens nodig heeft, aldus de huidige benadering.

Nochtans, ik weet nog hoe het was, ik zie de kinderen in de klas,...een zandweg door het koren door, het vee, de boerderijen... en langs het tuinpad van mijn vader , zag ik de hoge bomen staan, ik was een kind hoe kon ik weten dat dat voorgoed voorbij zou gaan...de dorpsjeugd klit wat bij elkaar... en joelt wat mee met beatmuziek, de nieuwe tijd net wat u zegt, maar "t maakt mij wat melancholiek...( W. Sonneveld)

Ik hoor mijn notaris 30 jaar geleden nog zeggen : beleg in grond, dat is immers zowat het enige dat men nog niet kan " bijmaken ".
Had ik er maar naar geluisterd.