Eens sixtie, altijd sixtie

Gisteren een uitnodiging van mijn kinderen en kleinkinderen gehad om op 11 november een " sixtie-uitstapje" te doen . Per e- mail, want zo hoort dat in deze snelle tijd die ons verwart. Bovendien heeft dit medium het voordeel dat je er meldingen kan mee doen zonder dat strikvragen kunnen gesteld worden , waardoor de e-mailer zich zou verspreken, want het moet een verrassing zijn ! Zo hoort dat blijkbaar !
Ik was al blij dat " D-day " zonder veel kabaal en ruchtbaarheid was voorbij gegaan, in de stille hoop dat het daar zou bij blijven, neen dus !
Ik prijs mij gelukkig dat mijn kinderen initiatieven willen nemen hoor, maar hoe goed bedoeld ook, is het toch ongewild ook een beetje zout op de wonde strooien. Wie doet er nu graag een sixtie-uitstap ? Over 10 jaar organiseren ze misschien een rolstoel-uitstap, wie weet !
Bovendien weten ze dat ik niet het type van leuke surprise-parties ben , maar ik zal mijn lot grootmoedig dragen en niet laten merken dat ik nu nog 3 weken mijn hersens moet pijnigen over wat mij ( ons ) nu eigenlijk te wachten staat.
Mijn vrouw is hetzelfde lot beschoren maar straalt toch meer vertrouwen en gemoedsrust uit. Ergens verdenk ik haar ervan dat zij , zoniet alles, dan toch reeds een tipje van de sluier heeft gelicht. Vrouwen zijn daar immers meer bedreven in , is het niet ?
Eerste onduidelijkheid is bijvoorbeeld of sixtie hier slaat op onze vergevorde levenscyclus, dan wel op de " golden sixties " van vorige eeuw, toen wij prille starters waren? Zolang ik hier niet uit ben kan ik ook niet verder puzzellen.
Ik vrees het eerste, want de beruchte jaren 60 kennen zij immers alleen van horen zeggen.
Misschien probeer ik via mijn vrouw nog iets los te peuteren, of via de " boys " lijkt mij ook geen slecht idee.
Neen, ik geef mij nog niet gewonnen ! Dan kennen ze mij nog niet goed!