Even zagen

Als dit blog een weerspiegeling zou kunnen zijn van mijn gemoedstoestand, zou ik een leeg blad kunnen invoegen om aan te duiden dat ik plat gevallen ben. Wat te doen echter als je gevoelens en ingesteldheid nog verder zakken, onder nul, zeg maar ? Leger dan leeg kan men een blad immers niet maken.
Vroeger placht ik mij voor te houden dat een probleem dat op te lossen is, eigenlijk geen probleem is, en in wezen denk ik daar nog steeds zo over.
Wat evenwel met problemen waar we machteloos tegen staan, waar we zo goed als geen impact meer op hebben, maar waarbij we toch zo nauw betrokken blijven , dat ze verdringen evenmin baat kan brengen ?
Ik denk hier niet zozeer aan de echte grote wereldvraagstukken, dan wel aan de dagdagelijkse knelpunten die ieder mens in meer of mindere mate in zijn directe omgeving wel ontmoet, en waar hij dan zo goed mogelijk mee voort moet.
Ik heb het gevoel dat daarnaast ook mijn strijdlust is afgenomen, in de plaats komt dan fatalisme of frustratie, gewoonlijk een mengeling van beide. Wat nu te verkiezen is , weet ik niet zo meteen, gelatenheid bevordert geestelijke luiheid, frustratie houdt de geest wel scherper, maar ondermijnt op de duur de fysieke gesteldheid.
Ik wil eigenlijk duidelijk maken dat ik last heb met situaties die ik niet kan bijsturen terwijl ze volgens mij, hetzij onrechtmatig, dan wel foutief evolueren.
Met ' bijsturen ' bedoel ik in de eerste plaats in dialoog de best mogelijke keuzes maken.
Als de dialoog is vastgereden is hij evenwel moeilijk terug vrij te krijgen.
Dus: leren omgaan met frustratie is de boodschap, zeker ? ( want gelatenheid is niet in mijn karakter ingebakken )
Voor alle duidelijkheid, het gaat hier niet over echtelijke problemen , wat dat betreft heb ik zonder meer buitengewone ' chance ' gehad. ( en goed uit mijn ogen gekeken, natuurlijk ook !)