Senior.

Tot gisteren waren wij doordrongen van het ' medior ' gevoel, zoals dat een vijftiger past. Sinds vandaag is mijn vrouw evenwel geen vijftiger meer . De vraag stelt zich, hoelang men medior kan blijven vooraleer de ' senior-status ' intreedt. Leef ik voortaan samen met een ' senior ' of toch niet ?
Toch wel een belangrijk vraagstuk , met psychologische impact op de perceptie van een relatie , lijkt mij ?
Volgens de Standaard gebruikt men het neologisme ' medior ' om een 'jong gepensioneerde aan te duiden met zin in het leven en wat geld op de bank'.
Wetende dat ik vanaf november circa 680 € /maand pensioen ga opstrijken, kan voormelde definitie dus voorzeker nog op mijn vrouw toegepast worden. Vandaar dat het mij logisch lijkt dat wij vooralsnog de hoedanigheid van medior aanhouden, en doen alsof wij de " seniorengemeenschap ' nog lang niet hoeven te vervoegen.
Dat gezegd zijnde blijft evenwel de hamvraag : WAT NU ?

Dus nu , nu alles wat wij droomden is bereikt, en morgen op de dag van nu gelijkt... en ons geluk door status haast bezwijkt, vraag ik aan jou , wat nu ? André Van Duin heeft er een mooi lied over geschreven " wij " ; ontroerend, maar zonder antwoord op de vraag!
Enkele treffende fragmenten, het overdenken waard !

Wij , wat waren wij gelukkig in die tijd
met niets, of soms een kleinigheid
als kinderen zo blij

Wij, wij droomden alle rijkdom bij elkaar
Terwijl wij sliepen in een twijfelaar
jouw armen om mij heen

Wij, wij spraken nooit zoveel maar net genoeg
Jij deed het al voordat ik jou iets vroeg
wij waren samen één

Wij , wat zijn wij aan het doen met onze tijd
wij denken niet meer aan wat huiselijkheid
we maken ons zo druk

Wij, wij zitten nu weer even als weleer
we praten met elkaar de oude sfeer
is even weer terug

Wij , wij hebben toch nog wel genoeg verstand
waarmee wij alles nog veranderen want
de tijd die gaat zo vlug

Maar nu, vraag ik aan jou... WAT NU ?