going concern.

Mijn over grootmoeder Mieke Leys ( ° 1873 ) en mijn kleindochter Jill ( ° 2006 ). Zes generaties , 133 jaar Vlaamse geschiedenis voltrok zich tussen beide data. Mieke werd 82 en had 11 nakomelingen , weliswaar met 2 echtelieden : Frans en Toon, ongetwijfeld een sterke vrouw . Dit palmares voorleggen in de armoedige Kempen, die 2 wereldoorlogen diende te trotseren , toen de wet van de " survival of the fittest " nog gold, was wellicht niet voor doetjes weggelegd. Door haar gezegende leeftijd heb ik als kind haar nog gekend, temeer daar zij slechts enkele huizen verder woonde. De bewoners van mijn straat en omliggende waren trouwens zo goed als familie van elkaar vermits mijn grootmoeder op haar beurt uit een nest van twaalf was ontsproten, en de mobiliteit was toen ook niet wat ze nu is . Eigenlijk behoor ik tot de eerste afvallige generatie die eind jaren 60 de geboortegrond heeft verlaten . Niettemin is de clan nu nog altijd ruim in de buurt gesetteld. Ik behoorde ook tot de eerste lichting die hogere studies mocht doen (toen nog voorbehouden aan de 3 besten van de klas, of aan de kinderen van de " dorpsnotabelen ") . Mieke en Jill leven in een totaal verschillende wereld. Meer dan een eeuw waarin de veranderingen razend snel en ingrijpender waren dan in de 20 eeuwen daarvoor.
Ik herinner mij Mieke Leys, zoals de foto aantoont: satijnen voorschoot, gecrochteerde neusdoek, en zwarte sjaal om het hoofd. Waarom dan nu zo'n kabaal over de moslim hoofddoeken ? hoor ik u zeggen .
Het verschil zit in de werkkracht en de bescheidenheid en de moed , waarmee deze generatie de basis gelegd heeft voor de welvaart van hun nakomelingen , zonder OCMW, zonder leefloon, zonder ziekenkas, zonder dop, zonder profitariaatsingesteldheid en zonder provocerende religie- en meerderwaardigheidssymbolen.
Laat ons hopen dat Jill mee de vruchten van deze inzet mag plukken !