Hermann!

Mijn grootvader langs moeders zijde was krijgsgevangene in 14-18.

Veel herinner ik mij niet over hem. Hij was metser van beroep en is gestorven op 60 ( 1953 ). Na de oorlog woonde en werkte hij met zijn vrouw een tijd in Rijsel waar mijn moeder geboren werd. Zij bleven er tot 1925.

Het trauma van de oorlog moet hem nooit volledig losgelaten hebben, want het verhaal doet de ronde dat hij in de tweede wereldoorlog ziek werd en als't ware geobsedeerd door de gebeurtenissen , de ontberingen van WO I herbeleefde .

Men kan mij dus zeker niet catalogeren als komende uit een nationalistisch collaboratie-nest. Integendeel, mijn grootvader haatte alles wat " DUITS" klonk. Ik hoor mijn moeder nog vertellen dat hij bv . de naam Hermann niet kon horen : " Hermann, mijn bloed kookt als ik eraan terug denk " was één van zijn gezegdes.

Als lid van een groot gezin ( 12 ) werd hij uiteraard al eens gevraagd om " peter" te zijn. Dat was geen probleem op voorwaarde dat hij de naam van zijn petekind kon kiezen.

Mijzelf verging het op dezelfde wijze: Grootvader werd mijn peter en ik draag dezelfde voornaam als al zijn petekinderen en kreeg met nieuwjaar hetzelfde peperkoekenhart als mijn naamgenoten. ( en dat is geen duitsgeïnspireerde naam.)

Mijn sympathie voor de Vlaamse zaak werd dus niet met de paplepel meegegeven.