zuipen

"De helaasheid der dingen": Een mijn inziens grandioze titel die mij dan ook verleid heeft om het boek van Dimitri Verhulst te lezen. De meesterlijke vondst van deze titel is meteen ook de grootste verdienste van dit boek. Het nihilistische dronkemanswereldje dat emotieloos, machogeladen en tegelijk egoïstisch kan omschreven worden, is mij zijdelings niet onbekend. Ik heb het vanop afstand in mijn buurt tijdens mijn jeugd eveneens kunnen gadeslaan.

Elk dorp kende immers deze zielige ( ziekelijke ) figuranten die drankverslaafd , werkschuw en haast onvermogend hun dag begonnen en eindigden in één van de volkskroegen die toen nog talrijk floreerden. Als afwisseling sliepen zij dan hun roes uit om daarna aan hun calvarie te herbeginnen.

Verhulst omschrijft deze leefwereld op een sterke, wellicht grotendeels realistische en boeiende wijze! Aangenaam om lezen, maar lichtjes "overacted".

Zuipen, brallen, poepen, zeiken en schijten, kotsen ...en opnieuw... en opnieuw...

Maar zoals ik al zei: een egoïstisch ziekelijk verslavingsbestaan , waar weinig begrip wordt opgebracht voor de miserabele neveneffecten die hierbij aan de naaste leefgemeenschap worden aangericht. Enige aandacht hiervoor was op zijn plaats geweest, dunkt mij.

Helaas...