desillusie

De zieleroerselen en verlangens van een mens zijn complex en veelvuldig. Bijgevolg voer voor psychiaters, psychologen , sociologen, pedagogen, antropologen en menig ander menswetenschapper. Dus niet aan mij besteed. Een constante in de menselijke behoefte die onmiskenbaar is, is het verlangen naar een beetje erkenning en bewondering. Bij mij dus niet anders.
Nu lijkt het mij niet verboden om zo nu en dan een " uitlokkingsscenario " op touw te zetten waarbij een blijk van bewondering haast niet kan uitblijven.
Vandaar dat ik deze week mijn jongste kleinzoon heb meegetroond naar mijn vroegere " fabriek ". Volgens planning wordt het gebouw volgende week afgebroken (om plaats te maken voor een verkaveling ) en ik wou nog enkele foto's als souvenir. ( Tenslotte heb ik er 32 jaar van mijn leven doorgebracht )
Zie je mij al door de gebouwen wandelen met de bewonderende blikken van mijn 4-jarige " boy" als stimulans om straffe verhalen te vertellen over de mensen en machines die dag in dag uit meubels produceerden . Enige fantasie was uiteraard nodig vermits de gebouwen al een jaar leegstaan .
Aldus met een goed gevoel aan de terugweg begonnen en volverwachting voor de reactie van mijn nakomeling ( die nu toch wel heel erg onder de indruk zou zijn van de daden van zijn grootvader, niet? )
En boy, hoe vond je het ?
" Ik vond het maar een klein fabriekje, vake, ik dacht dat het veel hoger zou zijn "

Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn !